Πρώτη λειτουργία, 1883.
Υψος πύργου 15 μ. εστιακό ύψος 40 μ.
Στο ομώνυμο ακρωτήριο της Πελοποννήσου.
Μετά τον Αγιο Θωμά κι αφού διασχίσει κανείς το φαράγγι, ακολουθεί τις πεσμένες κολώνες του ΟΤΕ για περίπου δύο ώρες.

Πίσω μου και πάνω μου το βουνό, κι η αυλή του φάρου, η μικρότερη που ‘χω δει ποτέ, ενάμιση μέτρο φάρδος. Πάνω απ’ το κεφάλι μου ένας ψηλός πέτρινος τοίχος εμποδίζει τη ματιά μου. Να μένεις εδώ, τόσο μεσοπέλαγα και τόσο κλειστοφοβικά. Να κοιτάς τα βαπόρια, γκαζάδικα, εμπορικά, ποστάλια, να περνούν κατά δεκάδες δίπλα σου, να σκέφτεσαι οτι εκεί είναι πολλοί, κόσμος, οτι πηγαίνουν σε λιμάνια, σε πόλεις, στα σπίτια τους, κι εσύ να παραμένεις εδώ, μόνος, και να φαντάζεσαι πως είσαι ένας απ’ αυτούς. Να προσπαθείς να μαντέψεις τις σκέψεις τους σαν βρίσκονται στη γέφυρα, σαν τρώνε στην τραπεζαρία όλοι μαζί, σαν πέφτουν στις κουκέτες δυο-δυο. Και να μην ταιριάζει η συχνότητα ούτε στον ασύρματο να τους μιλήσεις. Ο μόνος τρόπος να τους δείξεις πως είσαι ζωντανός, όταν ανάβεις το φανάρι. Κι αυτοί; Το καταλαβαίνουν ή απλώς το θεωρούν δεδομένο; Ενας φάρος υπάρχει όταν ανάβει, τότε κάνει τη δουλειά του. Ε, καλά τώρα, κάποιος θα τον βάζει και μπροστά… μα, «τιμονιέρη, κρατήσου μακριά, είν’ επικίνδυνα εκεί!»… Ο φάρος είναι η σωτηρία του καραβιού, μα αλλοίμονο στο πλεούμενο που θα θελήσει να πλησιάσει το σωτήρα του. Θα του γίνει δήμιος. Κι εσύ να κάθεσαι ατελείωτες ώρες σε μια πέτρα, περιμένοντας κάτι να συμβεί -τι να συμβεί; εδώ τίποτα δεν συμβαίνει. Μήπως να βουλιάξει ένα βαπόρι; Τότε κάτι θα συνέβαινε στ’ αλήθεια! Κι αυτός ο αέρας… Τον πιάνει απ’ όλες τις μπάντες, πουθενά δε βρίσκεις ησυχία ποτέ…

Σημ.: Σήμερα το φανάρι του Κάβο Μαλιά έχει πλήρως αναστηλωθεί από το Ιδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη.