Την πρωτογνώρισα σε ένα ποδηλατικό ταξίδι με τον Μανώλη. Φθινόπωρο και το τοπίο ανταποκρίθηκε πλήρως στην ιδέα μου περί απόκοσμου τόπου. Σήμερα ο πολιτισμός έφτασε πλέον και στα μακρυνότερα σύνορα (εδώ έχουμε φεστιβάλ «τα Πρέσπεια» στον Αγ. Αχίλλειο), μα η ζωή συνεχίζει ακόμη την αργή κίνησή της. Οι Ψαράδες δεν έχουν πια ξύλινα χαγιάτια να στηρίζονται σε σάπια καδρόνια -και ευτυχώς δηλαδή- αλλά τα νοστιμότατα γριβάδια προσελκύουν πάντα Φλωρινιώτες και Καστοριανούς. Και η γαλήνη του τόπου που μοιράζεται την τρίτη μεγαλύτερη λίμνη των Βαλκανίων με την Αλβανία και τη Δημοκρατία των Σκοπίων είναι κάτι που ο επισκέπτης θα το πάρει για πάντα μαζί του.